Deze week las ik volgend bericht op de Facebookpagina van para menner Rhine Holzken: “Ik ben mijn maatje kwijt…” gevolgd door een status van haar zus. Daarin vermeldde ze hoe Rhine op woensdag 10 september slachtoffer werd van een triest ongeval.
Kort voor u samengevat: een vrachtwagenchauffeur claxonneerde terwijl hij/zij de koets van Rhine en haar vader inhaalde, waarna de nieuwe troef van Rhine – Dietlof – rechtsomkeer maakte, op hol sloeg en tegen een geparkeerde Volvo botste. Het paard moest ingeslapen worden, de koets van € 8000 is goed voor de schroothoop en Rhine en haar vader zijn een klein trauma en een paar blauwe plekken rijker… van de vrachtwagenchauffeur is er geen spoor.
Als ruiter of menner onveilig de baan op, een onomkeerbaar feit?
De paardensport kent gloriedagen in de omheinde piste, en de mensen komen van heinde en verre om onze fokproducten te kopen. Toch loopt het naast de piste niet zo fantastisch als men zou denken.
Ik kom nu en dan een onrustig berichtje tegen op mijn sociale media kanalen, van mensen die weer-maar-eens te maken kregen met een ongeduldige chauffeur, wielertoerist of motorist. Meestal komen ze er met de schrik vanaf, soms is het heel wat erger.
Zijn we nog welkom op de openbare weg? Is het verantwoord om nog één hoef op het grijze asfalt te zetten waar de rush van het snelle leven al lang de overhand heeft genomen? Zelfs het droppen van natuurlijke paardenmest (niet meer dan een nat en verteerd hoopje gras) wordt in meer en meer steden stevig bekritiseerd. “Wat is het verschil met hondenpoep?” … het groepje onwetenden wordt groter en groter.
Fietssuggestiestroken worden de norm. Fietspaden doorheen de grote stad zijn hip en we maken er zelfs ‘fiets-snelwegen’ van. Maar paardrijden als wijze van vervoer of ontspanning wordt in een sneltempo afgevoerd, al lang vergeten zelfs. Het is legaal.. maar daar stopt het ook. Zelfs de ruiterpaden en stukken bos, waar je als ruiter of menner mag wandelen, worden beduidend kleiner. Men wordt dus zelfs genoodzaakt om het grijze asfalt op te zoeken.
Krijgen acties zoals “Paard op de baan? Kalm aan!” wel gehoor buiten het paardenwereldje?
Zeggen dat de schuld bij de paardenwereld ligt, dat kunnen we niet doen: er komen veel initiatieven om ruiters en menners zo veilig mogelijk door het verkeer te loodsen. Denk maar aan de grote “Paard op de baan? Kalm aan!” campagne van het Vlaams Paardenloket. Meer dan 6000 posters en 100 spandoeken werden over Vlaanderen verspreid.
Al krijg ik wel het gevoel dat de actie populairder is onder ons – paardenliefhebbers – dan onder het grote publiek. De vrachtwagenchauffeur die de koets van Rhine en haar vader onstuimig voorbij stak, zal deze campagne hoogst waarschijnlijk nog niet tegengekomen zijn… net zoals vele anderen.
Ik breek het harde werk van de mensen achter deze campagne niet af, echt niet. Ik stel me enkel de vraag of dit de juiste aanpak is. Denk aan de actie voor het dragen van een gordel: zeer veel mensen moeten bereikt worden en meestal helpt enkel de « kantelwagen ». De naïviteit van vele mensen kan dus enkel doorprikt worden met wat goede oude shocktherapie. Moeten we dan ook niet in deze richting beginnen denken?
Hoe overtuig je mensen voor wie het paard enkel in de weide thuishoort?
Shocktherapie, is dat er niet over? Misschien wel.. maar hoe dring je tot de mensen door? Het paard wordt de dag van vandaag aanbeden in de piste tijdens vele sportwedstrijden. De meeste beelden die op tv worden getoond zijn terug perfect blinkende sportpaarden die het « weer-eens-niet » klaarmaken op een groot kampioenschap voor onze Belgen en hop.. dan komt koning voetbal of komen de heroïsche wielrenners terug ten tonele. Weg aandacht. « Laat ze maar doen, de rijke stinkerds. » … aldus de gemiddelde Vlaming.
Voor het overgrote deel van de publieke massa hoort het paard enkel in de weide thuis, in de omheinde piste, braafjes op stal. Een dier dat gewoonweg niet op de openbare weg thuishoort. Tot die mensen dring je echt niet makkelijk door. Dat is een probleem die een véél grotere aanpak vergt dan het verspreiden van affiches, geïrriteerde berichtjes op Facebook of een opiniestuk op Vygo.be …
Paardrijden is meer dan een sport die je beoefent in de omheinde piste. Het is evengoed een manier van ontspanning, een levensstijl die je de vrijheid en wijze wereld laat ervaren van het omgaan met zo’n edel dier. Een levensstijl die meer dan ooit botst met het functionele, efficiënte en « gemaakte » leven waarin de meerderheid van onze bevolking graag in vertoeft.
Een levensstijl die – als ze niet oppast – enkel thuishoort in de omheinde wereld.
Bron cover foto: www.veiligpaardrijden.be
